Beroep op het rechtsvermoeden van de arbeidsomvang slaagt

Het komt regelmatig voor dat werknemers arbeid verrichten op basis van een nul-urencontract, terwijl ze in de praktijk op vaste dagen een vast aantal uren arbeid verrichten. Dit betekent dat de arbeidsovereenkomst niet overeenkomt met de werkelijkheid. In de wet is, onder andere voor dit soort gevallen, het rechtsvermoeden van de arbeidsomvang geregeld. Een werknemer kan hierop een beroep doen, wanneer de arbeidsovereenkomst ten minste drie maanden heeft geduurd. Indien dit beroep slaagt, wordt het nul-urencontract als het ware omgezet in een arbeidsovereenkomst met een bepaalde vaste arbeidsomvang met alle gevolgen van dien. Dit rechtsvermoeden kan echter door de wederpartij worden weerlegd. De kantonrechter heeft zich onlangs hieromtrent uitgelaten.

Gemiddelde arbeidsomvang

Werknemer heeft een nul-urencontract. Gedurende de drie maanden voorafgaand aan 11 augustus 2015 heeft hij gemiddeld 28,8 uren per week arbeid verricht. Na deze drie maanden is werknemer minder ingepland en heeft werkgever alleen de uren uitbetaald waarvoor werknemer arbeid heeft verricht. Werknemer doet een beroep op het rechtsvermoeden van de arbeidsomvang en vordert daarom achterstallig loon op basis van een gemiddelde arbeidsomvang van 28,8 uren per week over de periode vanaf augustus 2015 tot en met april 2016.

Flexibel inzetbaarheid?

Werkgever betwist dat sprake is van een vaste arbeidsomvang. Hierbij voert werkgever aan dat beide partijen de bedoeling hebben gehad dat werknemer op basis van een 0-urencontract arbeid zou gaan verrichten voor werkgever. Daarbij was van belang dat werknemer zeer flexibel ingezet kon worden vanwege het schommelende werkaanbod van werkgever. Daarnaast voert werkgever aan dat de door werknemer genoemde referentieperiode van drie maanden niet representatief is en een referentieperiode van één jaar als uitgangspunt moet worden genomen.

Referentieperiode

De kantonrechter deelt de mening van werkgever omtrent de gestelde referentieperiode van drie maanden en acht deze niet representatief, omdat gedurende deze drie maanden werknemer veel werd ingepland vanwege vakanties van anderen en het missen van vaste krachten. Werknemer stemt in met de door werkgever voorgestelde referentieperiode van één jaar. Dit heeft de kantonrechter doen besluiten om de referentieperiode op één jaar te stellen; de arbeidsomvang zou dan op gemiddeld 23 uur per week uitkomen.

Rechtsvermoeden

De kantonrechter is het evenwel niet eens met het verweer van werkgever omtrent de bedoeling van partijen. Het uitgangspunt is dat een werknemer bij een nul-urencontract geen gehoor behoeft te geven aan de oproepen van de werkgever. Hierop wordt een uitzondering gemaakt, indien sprake is van enige structuur in de werkelijke arbeidsomvang. De arbeidsomvang van de arbeidsovereenkomst dient in zo’n geval in overeenstemming te worden gebracht met het gemiddelde van het aantal gewerkte uren over een representatieve periode.[1] Op grond van het feit dat werknemer gedurende meer dan één jaar gemiddeld 23 uur per week feitelijk arbeid heeft verricht, slaagt het beroep op het rechtsvermoeden van de arbeidsomvang en daarom dient de arbeidsomvang van de arbeidsovereenkomst hiermee in overeenstemming te worden gebracht.

NOVO’s Tip:

Indien er sprake is van een rechtsvermoeden van arbeidsomvang, is het van belang dat een referentieperiode wordt bepaald. In beginsel zal dit 3 maanden zijn, tenzij die periode niet representatief is. Indien een beroep op het rechtsvermoeden van arbeidsomvang slaagt, heeft dit óók gevolgen voor de situatie waarin werknemer bijvoorbeeld ziek is en de loondoorbetalingsverplichting heeft te gelden, maar ook in de gevallen dat werknemer bijvoorbeeld verlof wenst op te nemen. Wilt u weten of een beroep op het rechtsvermoeden van arbeidsomvang kansrijk is of wilt u weten hoe u dit kunt voorkomen? Bel of mail NOVO Advocaten te Breda, Specialist in Arbeidsrecht. U kunt ons bereiken op telefoonnummer 076-2056040 of per mail op info@novo-advocaten.nl