Ongeoorloofde vakantie komt werknemer duur te staan

Onderstaand bericht is geschreven door Aranka de Voogd en gepubliceerd door SDU Opmaat Arbeidsrecht op 6 februari 2017.

Werknemer boekt zijn vakantie zonder toestemming van zijn werkgever en dient vervolgens zijn verlofaanvraag in. Deze wordt echter afgewezen, aangezien het dan volgens werkgever een enorm drukke periode zal zijn. Werkgever waarschuwt werknemer dat hij niet ongeoorloofd afwezig mag zijn en probeert tevergeefs samen met werknemer tot een andere verlofperiode te komen. Als werknemer toch zonder toestemming op vakantie gaat, wordt hij diezelfde dag op staande voet ontslagen. Werknemer stapt naar de kantonrechter met het verzoek het ontslag op staande voet te vernietigen. De kantonrechter oordeelt echter dat er een dringende reden voor het ontslag op staande voet aanwezig is en wijst het verzoek van werknemer af.

Verlofaanvraag

Werknemer vraagt op 26 juli 2016 verlof aan voor de periode van 29 september tot en met 21 oktober 2016. Dit verloop wordt mondeling en later bij brief d.d. 11 augustus 2016 door de bedrijfsleider afgewezen, omdat het in die periode enorm druk is en een verlof van 17 werkdagen niet mogelijk is. In diezelfde brief geeft de bedrijfsleider aan dat in overleg een andere verlofperiode mogelijk is, maar dat werknemer heeft aangegeven dat hij de vakantie al geboekt heeft en het daarom niet eens is met de beslissing van de bedrijfsleider. De brief meldt eveneens dat indien werknemer toch afwezig zal zijn, dit als een ongeoorloofde afwezigheid zal worden beschouwd, waar consequenties aan verbonden zijn en/of mogelijk tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst kan leiden.

 

Werknemer en zijn direct leidinggevende hebben na 11 augustus 2016 nog diverse gesprekken gevoerd, waarbij er is gekeken of er een passende periode is te vinden voor het verlof. Werknemer heeft hier echter niet aan meegewerkt.

 

Uiteindelijk is werknemer toch op vakantie gegaan en diezelfde dag heeft werkgever hem op staande voet ontslagen. Dit ontslag op staande voet is diezelfde dag schriftelijk bevestigt aan werknemer en geeft aan dat de dringende reden gelegen is in het feit dat ondanks de eerdere waarschuwing (11 augustus 2016) én diverse gesprekken hierover hij toch ongeoorloofd afwezig is.

 

Het verzoek tot vernietiging van het ontslag op staande voet.

Werknemer legt aan zijn verzoek tot vernietiging van het ontslag op staande voet ten grondslag dat er geen dringende reden hiervoor was. Werkgever had de wettelijke verplichting om binnen twee weken na de verlofaanvraag te reageren. Daarnaast zou het verlof alleen afgewezen mogen worden als er sprake is van een gewichtige reden. Volgens werknemer was het niet een drukke periode in oktober 2016 en als dat al het geval zou zijn, hadden collega’s zijn werk kunnen opvangen. Tot slot is werknemer van mening dat er eenzijdig is gecommuniceerd door werkgever.

Werkgever heeft hiertegen verweer gevoerd en geconcludeerd tot afwijzing van de verzoek(en) van werknemer en heeft verzocht werknemer te veroordelen tot het betalen van een gefixeerde schadevergoeding van één bruto maandsalaris.

 

Binnen twee weken schriftelijk reageren op verlofaanvraag

Het was volgens de kantonrechter voor werknemer duidelijk dat hij geen toestemming had gekregen van zijn bedrijfsleider om op 29 september op vakantie te gaan, zoals ook was bevestigd met een toelichting in de brief van 11 augustus 2016. Daarnaast hebben werknemer en zijn bedrijfsleider elkaar hierna nog vaker hierover gesproken, laatstelijk één week voor de vakantie van werknemer, waar nog steeds de afwijzing van de verlofaanvraag werd gehandhaafd, maar werknemer heeft gemeld toch dan op vakantie te gaan.

Dat de bedrijfsleider niet binnen twee weken zou hebben gereageerd op zijn verlofaanvraag (artikel 7:638 lid 2 BW laatste volzin) kan de kantonrechter niet volgen.

Allereerst neemt de kantonrechter hiervoor in aanmerking dat onweersproken is gebleven dat er een cao van toepassing is, waarin geregeld is dat vakantie 'in overleg' moet worden vastgesteld, zonder dat daarbij een termijn van twee weken wordt gesteld.

Hiermee kan de wettelijke regeling waar werknemer naar verwijst opzij worden gezet, aldus de kantonrechter.

Daarnaast wist werknemer dat de toestemming van de bedrijfsleider voor zijn verlof vereist was en dat de bedrijfsleider voortvarend op de aanvraag heeft gereageerd, deze was namelijk op vakantie ten tijde van de verlofaanvraag.

 

Werknemer kan zich gezien deze omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet beroepen op de wettelijke termijn die is gesteld in artikel 7:638 lid 2 BW.

 

Tot slot merkt de kantonrechter op dat een spoedige reactie binnen twee weken als doel heeft te voorkomen dat werknemer onvoldoende tijd zou hebben voor het treffen van voorbereidingen voor zijn vakantie. Werknemer had echter op het moment van de verlofaanvraag de boeking van zijn vakantie al geregeld.

 

Deugdelijke grond voor afwijzing verlofaanvraag

Artikel 7:638 lid 2 BW geeft aan dat indien er sprake is van een gewichtige reden, er een deugdelijke grond is voor de weigering van het verlof. De kantonrechter is van oordeel dat werkgever voldoende heeft toegelicht dat de vakantie van werknemer zal leiden tot een ernstige verstoring van de bedrijfsvoering, daar werknemer een belangrijke bijdrage aan de werkzaamheden in die drukke periode moest leveren. Daarnaast betrof het niet een kortdurende afwezigheid, maar zou werknemer ruim 3 weken op vakantie zijn. 

 

Eenzijdige communicatie van werkgever

Dat werknemer werkgever verwijt dat deze eenzijdig over de verlofaanvraag heeft gecommuniceerd kan de kantonrechter niet volgen, aangezien werknemer degene is geweest die overleg uit de weg is gegaan. Werknemer heeft ook geen formeel bezwaar gemaakt of een kort geding gestart tegen de verlofweigering. Ook heeft hij niet om bemiddeling gevraagd tussen hem en de bedrijfsleider.  In plaats daarvan heeft werknemer zich stug vastgehouden aan zijn plan om in oktober vakantie op te nemen.

 

Rechtsgeldig ontslag op staande voet

De kantonrechter is gezien voorstaande van oordeel dat de omstandigheden zodanig ernstig zijn dat dit kan worden aangemerkt als een dringende reden voor ontslag en oordeelt dat dit ook rechtsgeldig is gegeven. De kantonrechter rekent het werknemer hierbij bijzonder aan dat werknemer heeft laten blijken zich niets van de afwijzing van de verlofaanvraag aan te trekken en dat hij de gegeven waarschuwing heeft genegeerd, waardoor hij ten onrechte geen rekening heeft gehouden met de normale gezagsverhouding tussen een werkgever en een werknemer. De persoonlijke omstandigheden van werknemer wegen hier niet tegenop, aldus de kantonrechter.

 

Gefixeerde schadevergoeding van één bruto maandsalaris

De kantonrechter oordeelt eveneens dat werknemer de fictieve schadevergoeding aan werkgever verschuldigd is, nu het ontslag op staande voet rechtsgeldig is gegeven (artikel 7:677 lid 3 BW). Hij ziet hier geen reden voor matiging (artikel 7:677 lid 1 BW) van deze fictieve schadevergoeding, daar de verzochte vergoeding gebaseerd is op een opzegtermijn van één maand.

 

De beslissing

De kantonrechter wijst het verzoek tot vernietiging van werknemer af en veroordeelt hem onder andere tot betaling van een fictieve schadevergoeding aan werkgever.

 

Rechtbank Noord-Nederland 23 januari 2017, ECLI:NL:RBNNE:2017:185

Bron: Opmaat_Arbeidsrecht, nieuwsbericht 2017/??