De Volksbank en haar voormalig CFO: overeenkomst van opdracht of arbeidsovereenkomst?

De Volksbank en haar voormalig CFO: overeenkomst van opdracht of arbeidsovereenkomst?

De onrust tussen De Volksbank en haar oud-topman lijkt maar aan te houden. Wederom zien partijen elkaar in de rechtszaal. Ditmaal over de kwalificatie van het contract dat partijen waren overeengekomen. Was dit een overeenkomst van opdracht of toch een verkapte arbeidsovereenkomst?

Meerdere rechtszaken

De feiten zijn als volgt. In december 2019 komt De Volksbank een overeenkomst overeen met haar nieuwe CFO met als titel “overeenkomst van opdracht”. Hij is op 1 januari 2020 gaan werken en in maart van datzelfde jaar benoemd tot statutair bestuurder van de bank. Al na enkele maanden bleken de twee partijen geen match te zijn en adviseert de ondernemingsraad positief over het vertrek van de CFO. Op 5 september 2020 vindt er een ontslagvergadering plaats waarna de CFO per direct wordt ontslagen. De overeenkomst zou per 31 januari 2021.

Sindsdien zijn er meerdere rechtszaken gevoerd over het ontslag. Onderhavig geding gaat over de kwalificatie van de overeenkomst die partijen zijn overeengekomen. De CFO meent aanspraak te kunnen maken op een beëindigingsvergoeding omdat de overeenkomst te kwalificeren zou zijn als een arbeidsovereenkomst. De Volksbank is het hier uiteraard niet mee eens en betoogt dat het ‘slechts’ een overeenkomst van opdracht zou zijn.

Hoge positie, hoge beloning

Indien de feitelijke omstandigheden niet stroken met de bewoording van de betreffende overeenkomst, kan de rechter oordelen dat een overeenkomst van opdracht toch aan te merken is als een arbeidsovereenkomst. In een dergelijk geval moet de werker worden beschermd – bijvoorbeeld vanwege zijn maatschappelijke positie – en dient door de gekozen bewoordingen van de overeenkomst heen gekeken moet worden naar de feitelijke uitvoering.

De  Utrechtse civiele rechter oordeelt dat dit in het geval van de CFO evenwel niet op gaat. De CFO was vóór zijn aantreden bij de Volksbank verbonden aan een groot accountantsbedrijf. Voor het aangaan van het contract is hij gedetailleerd in contact geweest met de HR-adviseur van de Volksbank over het contract. Voorts was hij op de hoogte van het voornemen van de Volksbank om naar de beurs te gaan, waardoor ingevolge artikel 2:132 lid 3 BW de overeenkomst tussen de bestuurder en vennootschap al sowieso niet aangemerkt kon en mocht worden als arbeidsovereenkomst.

“At face value”

Om deze redenen ziet de rechter genoeg aanleiding om het contract “at face value” te beoordelen, namelijk als een overeenkomst van opdracht. Er zat geen grijs gebied tussen hetgeen afgesproken was en de feitelijke situatie. Het enkele feit dat een relatie – en concurrentiebeding tussen partijen was overeengekomen, kan – anders dan de CFO betoogt – niet tot een andere conclusie leiden. Ook het betoog dat de CFO onderworpen was aan constante controle van toezichthoudende aandeelhouders brengt niet mee dat er sprake was van vermeende gezagsverhouding, zoals bedoeld in de bepalingen aangaande een arbeidsovereenkomst. Dit is immers inherent aan zijn functie en taak als CFO en statutair bestuurder.

NOVO’s tip

Een terechte uitspraak van de rechter. Het verschil tussen ‘schijn’ en ‘wezen’ is er om zwakkeren in de samenleving te beschermen tegen schijncontracten en constructies die voor een sterke partij aantrekkelijk zijn. In dit geval zijn de partijen gelijk en was de ‘werker’ duidelijk op de hoogte van zijn positie, functie en beloning. Twijfel je over het soort contract dat je moet aangaan met een ‘werker’? Neem contact op met NOVO Advocatuur en Mediation te Breda, Specialist in Arbeidsrecht via  info@novo-advocatuur.nl of 076-2056040.