Xella-beschikking nogmaals bevestigd

Xella-beschikking nogmaals bevestigd

In het Xella-arrest van 2019 werd al bepaald dat een werkgever verplicht is mee te werken aan de wens van een werknemer om na 104 weken ziekte een zogenaamd “slapend dienstverband” te doen eindigen.

Ook nu kwam het weer tot een uitspraak van het Gerechtshof om uitleg te geven aan de wederzijdse wensen en verplichtingen nadat de 104 weken ziekte zijn verstreken.

Geen re-integratie

De situatie is als volgt. Werknemer is per augustus 1981 in dienst getreden bij werkgever. Op 13 september 2016 is werknemer uitgevallen wegens ziekte, welke ziekte 2 jaar (104 weken) voortduurde. Per 13 september 2018 is het dienstverband niet beëindigd, ook is er geen salaris meer betaald (de loondoorbetalingsveplichting was immers gestopt), heeft werknemer geen werkzaamheden meer verricht en is er evenmin enige vorm van re-integratie geweest.

Beëindiging of voortzetting na ziekte

Op 4 februari 2019 heeft werknemer werkgever verzocht om een beëindiging van de arbeidsovereenkomst onder toekenning van de transitievergoeding. Werkgever weigert dit met de onderbouwing dat zij werknemer nog graag in dienst wil houden tot diens pensioengerechtigde leeftijd (waarna er geen verplichting meer is tot het betalen van een transitievergoeding). Op 1 juni 2019 zou werknemer immers al de pensioengerechtigde leeftijd bereiken. Tussen 13 september 2018 en 1 juni 2019 heeft werkgever € 4.455,86 aan pensioenpremies betaald voor werknemer. De te betalen transitievergoeding zou € 51.502 bruto zijn. Werknemer start een procedure bij de kantonrechter en wordt aldaar in het gelijk gesteld.   

Goed werkgeverschap

Werkgever gaat in hoger beroep. Het hof oordeelt dat deze situatie lijkt op de Xella-beschikking van de Hoge Raad. Namelijk dat werkgever weigert om een einde te maken aan de arbeidsovereenkomst om het betalen van de transitievergoeding te vermijden. Indien een werknemer om een beëindiging verzoekt, getuigt het van goed werkgeverschap om hiermee in te stemmen. Vaststaat dat werkgever geen gerechtvaardigd belang had om de arbeidsovereenkomst voor te zetten ( er was immers geen reële kans meer dat werknemer op enig moment zijn werkzaamheden bij werkgever zou kunnen hervatten). Enkel de tussen partijen gemaakte afspraak over de doorbetaling van de pensioenpremies is geen zwaarwegend belang, aldus het gerechtshof.

Werkgever moet daarom alsnog € 51.502 bruto aan transitievergoeding betalen, maar wél met aftrek van de inmiddels al ontvangen pensioenpremie van € 4.455,86. 

NOVO’s tip

Het is onduidelijk waarom deze werkgever weigerde om de arbeidsovereenkomst te beëindigden, aangezien werkgever de transitievergoeding gecompenseerd krijgt. Dit maakt het makkelijk en laagdrempeliger voor een werkgever om de transitievergoeding af te tikken voor een werknemer die eigenlijk al twee jaar niet heeft gewerkt en er geen kans op terugkeer is. Wilt u meer advies hierover? Neem contact op met NOVO Advocatuur en Mediation te Breda, Specialist in Arbeidsrecht via  info@novo-advocatuur.nl of 076-2056040.