Werkweigering of verworven recht

Werkweigering of verworven recht

We lezen het vaker, verworven rechten door gebruik. In dit artikel gaat het nog nét iets verder: een ontslag op staande voet omdat werkneemster volgens werkgever werk zou hebben geweigerd. De discussie hierbij was of werkneemster een verworven recht had om in de maanden april tot en met juni met onbetaald verlof te gaan.

Aspergekwekerij

De situatie is als volgt. Werkneemster is sinds 1979 in dienst bij werkgever als persoonlijk coach. Samen met haar echtgenoot heeft zij een aspergekwekerij (familiebedrijf). Het drukke aspergeseizoen loopt van april tot en met juni. In de jaren 1991, 1993, 2002, 2003, 2005 en 2017 tot en met 2022 heeft werkneemster onbetaald verlof opgenomen (en dus verkregen) om te kunnen werken in het familiebedrijf. Werkneemster vraagt ook voor 2023 onbetaald verlof, maar dit wordt ineens geweigerd door werkgever. Op 1 mei 2023 meldt werkneemster zich ziek, waarop werkgever werkneemster op 16 juni op staande voet ontslaat vanwege vermeende werkweigering.

Werkneemster vecht het ontslag op staande voet aan en maakt in onderhavig geding aanspraak op (onder andere) de billijke vergoeding, de transitievergoeding en de gefixeerde schadevergoeding over de niet in acht genomen opzegtermijn. Zij wil niet meer terugkeren en berust dus in het ontslag zelf. De reden voor het aanvechten is dat het gegeven ontslag op staande voet niet terecht is; het gaat immers niet om werkweigering, maar om een verworven recht om gedurende deze periode onbetaald verlof te genieten.

Verworven recht?

De kantonrechter is het met werkneemster eens. Het staat vast dat werkgever jarenlang het verlof heeft toegewezen. In 2012 bevestigt werkgever zelfs dat werkneemster: “normaal gesproken onbetaald verlof opneemt”. Ook heeft werkgever dit tijdens een functioneringsgesprek in 2015 bevestigd. Werkgever heeft hier nooit een punt van gemaakt, want zij wist van het zwaarwichtige belang dat werkneemster had binnen haar familiebedrijf.

Eenzijdige wijziging?

Nu het vaststaat dat de verlofperiode als een verworven recht dient te worden beschouwd, komt de tweede vraag naar voren: mocht werkgever dit recht zomaar eenzijdig wijzigen. De kantonrechter oordeelt dat dit niet was toegestaan. Er is niet gebleken van een zodanig gewijzigde omstandigheden dat zo zwaar weegt dat daarmee het verworven recht van werkneemster zou moeten wijken.

Vergoedingen

De werkneemster wordt volledig in het gelijk gesteld. De transitievergoeding (€ 46.429,53 bruto) en de gefixeerde schadevergoeding (€ 12.543,04 bruto) worden dan ook toegewezen. De billijke vergoeding wordt weliswaar toegewezen, maar op nihil gesteld, omdat werkneemster al bijna met pensioen ging.

NOVO’s tip

Alles valt of staat met bewijs in een procedure bij de rechter. Het vastleggen van afspraken is cruciaal gebleken in bovenstaande uitspraak aangezien de afspraak niet officieel vastgelegd was in een arbeidsovereenkomst, maar wel uit andere afspraken én tijdsverloop bleek. Wilt u meer weten over verworven rechten of eenzijdige wijzigingen? Neem dan contact op met NOVO Advocatuur en Mediation te Breda, Specialist in Arbeidsrecht via  info@novo-advocatuur.nl of 076-2056040.