Werkgever én werknemer. Let op bij loonsancties!

Op 9 december jl. heeft de Centrale Raad van Beroep zich tot tweemaal toe uitgelaten over schadevergoeding door het UWV uit hoofde van het (niet) opleggen van een loonsanctie door het UWV.

In de eerste kwestie oordeelde de Raad over de omvang van de schadeplichtigheid van het UWV zelf wegens het ten onrechte hebben opgelegd van een loonsanctie. Al eerder was vast komen te staan dat het UWV ten onrechte een loonsanctie aan de werkgever had opgelegd.

Het standpunt van het UWV komt erop neer dat in het geval van een ten onrechte opgelegde loonsanctie de schadevergoedingsplicht van het UWV beperkt is tot 70% van het loon vermeerderd met de werkgeverslasten. Werkgever is van oordeel dat ook andere door werkgever gedurende dit derde ziektejaar betaalde kosten door het UWV dienen te worden terugbetaald. Werkgever is immers verplicht om gedurende de loonsanctie het naar tijdruim vastgestelde loon zoals bepaald in artikel 7:629, lid 1 BW voort te zetten, waaronder bijvoorbeeld reiskosten.

De Centrale Raad oordeelt dat de door de werkgever verplichte loondoorbetaling in rechtsreeks verband staat met de door het UWV opgelegde sanctie voor zover het betalingen betreft die de werkgever verplicht is ook gedurende het derde ziektejaar door te betalen. Het UWV zal deze betalingen dan ook in geval van een door het UWV aan de werkgever te betalen vergoeding dienen te voldoen. Dat geldt evenwel niet voor betalingen die de werkgever in het derde ziektejaar aan de werknemer heeft voldaan die niet uit de arbeidsovereenkomst voortvloeien en die niet rechtstreeks voortvloeien uit de re-integratieverplichtingen van de werkgever, bestaat er aan de zijde van het UWV geen verplichting om deze schade aan de werkgever te vergoeden. Het is dus voor een werkgever van belang goed de arbeidsvoorwaarden erop na te zien welke kosten verplicht zijn door te betalen in geval van ziekte. 

In de tweede uitspraak van de Centrale Raad van Beroep, ging het om de omgedraaide situatie: hier klaagde de werknemer dat het UWV ten onrechte de loonsanctie had beperkt en niet de volle 52 weken had opgelegd. Werknemer leed hierdoor schade en wenste deze door het UWV verhaald te zien.

De Raad oordeelde hierbij, kort gezegd, dat, indien het UWV van oordeel is dat de loonsanctie korter dient te duren dan 52 weken, het UWV dit aannemelijk dient te maken. Anders dan tot dusver bepaald was, dient niet de gemiddelde duur van de loonsancties als basis voor de berekening van schade te worden aangehouden, maar dient gekeken te worden naar het wettelijk stelsel en daarin wordt aangegeven dat een loonsanctie voor een periode van 52 weken wordt opgelegd. Loonschade ten gevolge van ten onrechte opgelegde loonsancties of niet opgelegde loonsancties strekt zich dan ook in beginsel over deze 52 weken uit. In beginsel zal dan ook van de 52 weken dienen te worden uitgegaan tenzij het UWV in een specifiek geval aannemelijk maakt dat sprake dient te zijn van een kortere duur. Deze uitspraak leidt er derhalve toe dat als het UWV de loonsanctie die aan een werkgever is opgelegd korter maakt dan 52 weken en niet voldoende aannemelijk wordt gemaakt waarom dit zo is, de werknemer die hierdoor loonschade lijdt wél over de volle 52 weken loonschade kan claimen bij het UWV.

Het is voor een de werknemer dan ook van belang goed in de gaten te houden wat de beweegredenen zijn voor het UWV om wel of geen loonsanctie aan de werkgever op te leggen en of deze al dan niet gekort wordt in duur.

Mocht u meer willen weten, dan kunt u uiteraard altijd contact met ons opnemen via de mail: info@novo-advocaten.nl of telefonisch: 076-2056040.